Sampai Jumpa Indonesië

Na het triggerfish-incident was de snorkelwens een beetje kleiner geworden. De impact van zo'n incidentje is toch groter dan verwacht. Maar op een eiland als Bunaken is het best goed toeven, ook zonder snorkelen. Een aantal dorpjes op het eiland geven een goed beeld van hoe het leven er dagelijks aan toe gaat. Vooral lekker luieren en je niet al te druk maken lijkt het adagium hier. Van hard werken lijkt niemand hier echt gehoord te hebben. Of misschien wel gehoord maar dat was het dan ook wel. Wat wil je ook als het het hele jaar door zo'n 30-35 graden is?

In die temperatuur is het best een stukje lastiger lopen naar het volgende dorp op anderhalf uur afstand. De uitzichten op de zeeën en landschappen vergoeden echter veel.

Omdat het eiland niet al te groot is en er niet heel erg veel te doen is hebben we ook maar besloten toch nog een dagje de drukte van Manado op te zoeken. Voornaamste doel: saté bij Raja Saté, de koning van de stokjes met vlees en allerlei vis. De public boat om 9.00 uur naar het vaste land (dat ook een eiland is alleen veel groter) doet er ongeveer 45 minuten over en meert aan bij een van de meest vieze plekken van de stad. Na een paar uurtjes te hebben rondgelopen hebben we Raja gevonden en kwamen we onze "vriend" Ferdinand van Cakalang tegen. Hij is vaste gast en samen eten we een 32-tal stokjes zeer goed gemarineerde en malse kip, rund en garnalensaté. Op de terugweg heeft Jess nog wat Indonesische woordjes geleerd van een jong meisje van 12 dat zichzelf de Engelse taal (best goed) heeft aangeleerd. De boottocht was warm maar niet onaangenaam en de dag was goedbesteed. Ook al was het (bijna) alleen voor de saté.

Inmiddels waren er al meer gasten dan voorheen in het resort aangekomen. Een Duits en een Engels stel waar we samen de maaltijden mee nuttigden vergezeld van goede sterke verhalen en interessante discussies. Dat maakt ook een beetje je vakantie. Het leren kennen van andere mensen en hun verhalen.

De dagen gaan voorbij met een gepaste vaart. We lezen wat, slapen wat en doen toch nog eens een poging om te snorkelen. Dat pakt redelijk uit en we zien weer veel natuurschoon onder water. Maar het is niet meer zoals eerst. De angst om weer te worden aangevallen door zo'n etterbak als een aantal dagen ervoor zorgt voor snorkelstress.

Ons resort heeft veel lieve en leuke medewerkers die een prachtig baantje hebben. Betsie is een klein spichtig vrouwtje met ballen (ze voetbalt ook) dat niet onder doet voor haar mannelijke collega's. Ze moet Engels leren om er te mogen blijven werken als duikinstructrice. Ze gaat niet erg hard vooruit maar haar charme geeft haar voorlopig het voordeel van de twijfel. Jimmy heeft zijn woordje in het Engels wel meestal klaar en kan zich meer veroorloven. Hij is de rechterhand van Ferdinand onder water. Jimmy mag er zelfs blijven werken als hij na een pauze van 4 uur (die eigenlijk maar een uurtje mocht duren) straalbezopen weer terug op zijn werk verschijnt. Bij de buren had ie zich de longen uit zijn lijf gezongen met een gitaar in zijn handen en de nodige biertjes achter zijn kiezen.

Na 10 dagen zit het er voor ons op, op het eiland Bunaken en maken we ons op voor de laatste 2 dagen van onze vakantie. Die besluiten we in wat meer luxe door te brengen. Een zakenhotel aan de rand van de stad met zwembad, golfbaan en een warme douche is het laatste doel. Ik heb helaas op de laatste avond een voedselvergiftiging opgelopen en er alles (maar dan ook alles) van voor en achter uitgegooid in de nacht voorafgaand aan ons vertrek naar Manado. Ik bespaar de details.

Het hotel voldoet aan alle luxe verwachtingen en we maken ons in de laatste 2 dagen op voor een lange reis naar huis. We hebben enorm genoten en zijn erg tevreden met de keuzes die we hebben gemaakt.

Indonesië is een mooi land met lieve mensen. De natuur is er prachtig, de levens zijn rauw met een zacht randje. Er is een dunne grens tussen armoede en relatieve rijkdom. Corruptie is zeker aanwezig (naar horen zeggen) en het land kan nog veel leren van het voor ons zo gewone "schone" leven. Drie weken is eigenlijk te kort voor een land zo groot als dit maar we hebben keuzes gemaakt die dit deel goed hebben weergegeven.

De reis naar huis was lang. Weinig geslapen in een vliegtuig vol met huilende kinderen, in de rug porrende achterburen en op min 5 staande airco. Maar we zijn weer thuis. In het gorganiseerde Nederland. Waar het uiteten gewoon weer 75 euro mag kosten, de wijn weer wordt geserveerd en de bediening gewoon weer chargrijnig komt vragen of het allemaal heeft gesmaakt. We verlangen nu al terug.... Sampai Jumpa Indonesia