Titan Triggerfish, zoek maar op op internet...

Ze moeten continu Jess hebben. Muggen zijn er hier genoeg en steken doen ze ook vaak. Vooral het bloed van Jess is lekker blijkbaar. Gelukkig hebben we genoeg malariapillen om 4 weken door te komen. Dat helpt alleen niet tegen de uitzonderlijk grote rode bulten en bijna permanent aanwezige jeuk. Maar er is meer dat het op Jess heeft gemunt dan muggen maar daarover later meer. Mij laten ze gelukkig vooralsnog met rust.

Vanuit Pulisan zijn we nog een dagje terug gegaan naar Manado. Memeh (onze vaste chauffeur) was wat aan de late kant omdat hij een lekke band had gehad die middag. We zaten in het primitieve dorp te wachten en een half uurtje later dan afgesproken kwam de vrolijke man ons weer oppikken waar hij ons 4 dagen daarvoor had gedropped. De kamer in het Celebes hotel dat naar nu blijkt bij een recente aardbeving te zijn verminkt, was hetzelfde. De volgende dag stond Bunaken op het programma. Zondag gaan er geen Public boats dus waren we aangewezen op een charter die 10 x zo duur is. Vooraf hebben we nog een zondagsmarkt bezocht bij de haven en tjendol gedronken. Bizar marktje met lokale vangsten en producten uit eigen tuinen.

Onze pick-up voor de boot was twee uur te vroeg waardoor we de 'verloren' tijd van de dag ervoor ruimschoots goed hadden gemaakt. Op naar Bunaken. Snorkelparadijs en nationaal park dat geliefd is bij duikers van over de hele wereld. Het resort Cakalang is van een Nederlander en is af maar wordt nog verder ontwikkeld. Met het mooiste rif van het eiland om te snorkelen voor de deur een fijne kamer en een praatgrage gezellige gastheer is de toon gezet. Het eten is zoals in de reviews al werd gemeld, ook heerlijk en divers. We zijn een van de weinige gasten en de crew is ook erg vriendelijk en behulpzaam met alles. De huishonden kunnen we hier gelukkig wel aaien en ze luisteren (als ze willen) naar de namen Chester en Bagel.

Het snorkelen is inderdaad adembenemend (spreekwoordelijk dan, anders zou ik dit niet kunnen navertellen). Schildpadden, barracuda's, talloze kleuren vissen en koraal zijn er te zien.
Na een tweetal snorkeltochtjes in twee dagen konden we dag drie met de duikersboot mee om een ander rif te bekijken. Het was fantastisch weer met volle zon en schitterende koralen en nóg meer schildpadden en mooie vissen. Opeens hoorde ik een enorm harde gil links van mij. Het leek of Jess kopje onder ging en ik zag haar spartelen en schreeuwen. Ik dacht eerst, een haai! Maar het was een titan Triggerfish, een agressief territoriaal dier van zo'n 50 cm dat er bekend om staat te bijten als ie daar zin in heeft. Normaal staat er hard koraal op zijn menu (daar heb je scherpe tanden en kaken voor nodig) en dit keer was het Jess haar sappige dijbeen. De tanden zullen nog lang in haar been staan getatoeëerd. Het komt niet vaak voor dat ze schreeuwt als een meisje maar dit keer was het toch echt zo. Zelf heb ik het beest nog moeten bevechten om maar niet door hem te worden gebeten en dat lukte me gelukkig. Maar ook ik heb even een snorkeltraumaatje en wacht tot ik weer wat dapperder ben om weer van de schoonheid te gaan genieten. Wel gewapend met een stok de volgende keer.

Het eiland is net als het vaste land zowel mooi als lelijk te noemen. Armoede laat ook hier zijn sporen na. We leren veel van Ferdinand, de eigenaar van Cakalang, waarmee we elke avond een boom opzetten over het (vooral zijn) leven in Indonesië en het verschil met Nederland. De komende dagen gaan we nog lekker relaxen en ons opmaken voor alweer de laatste week van onze vakantie. Man wat gaat dat snel...